Menselijk & Goddelijk

Menselijk en Goddelijk

Wat nu als je je realiseert dat je als spiritueel wezen dit aardse leven bent aangegaan om de diep menselijke ervaring te ontvangen. Menselijk in al zijn perfecte imperfectie, met al het licht en het donker, het verdriet en de vreugde, de pijn en het genot dat bij mens-zijn hoort. Zodra je dit perspectief kiest, zijn verslavingen, angsten en obsessies niet langer je vijand. Zij worden de aardse vrienden die je ziel aandrijven in haar ontwikkeling.

Als je je herinnert dat je zowel menselijk als goddelijk bent, leg je het fundament om te worden wie je bent. Alleen maar aards en menselijk zijn, bevredigt je ziel niet, helemaal spiritueel zijn en hoog boven alle menselijke beslommeringen vertoeven net zomin. Wie maar een van beide kanten eert, zal altijd het gevoel hebben dat er iets mist, een bepaalde leegte ervaren, maar niet weten er schort. 

Je kunt niet uitstijgen boven wat je nog niet doorvoeld en geïntegreerd hebt. Probeer je dat toch, dan zul je steeds tegenover dezelfde soort problemen komen te staan, totdat je ze werkelijk oplost in jezelf.

Het aardse leven omarmen

Je menselijkheid, met alle verleidingen en valkuilen die daarbij horen, vormt net zo’n belangrijk deel van jou als je spirituele kant en je verlangen om anderen op hartniveau van dienst te zijn. De reden dat je zo diep ondergedompeld wordt in dit rommelige, pijnlijke, en soms oh zo zware aardse leven is dat je het van binnenuit leert kennen. Het is de bedoeling dat je ermee worstelt, dat je soms kopje onder gaat en geen uitweg meer ziet, dat alles donker lijkt en je geen licht meer ziet in jou.

Als je te kampen hebt met een verslaving, lage eigenwaarde, een gebrek aan grenzen en please-gedrag bedenk dan dat dit niet is wie je bent. Je bent geen relatieverslaafde, of codependent, je bent een ontwakende ziel met een missie. En als je ziel in dit leven heeft gekozen voor snelle groei, dan is dat in het moment niet altijd een prettige ervaring. Je maakt dan in je leven vele turbulente perioden mee, waarbij de dingen die je nog niet in jezelf wil zien, zich manifesteren in de wereld om je heen.

Al deze pijnlijke ervaringen vormen een uitnodiging steeds meer jezelf te worden en van hieruit je spirituele essentie handen en voeten te geven op aarde. Zodat je niet alleen weet dat je liefde bent, maar dat ook concreet manifesteert in je leven in de vorm van liefdevolle acties naar jezelf en anderen.

De grappige paradox hierbij is dat je ego het liefst linea recta opstijgt naar grote spirituele hoogten om van daaruit minzaam neer te kijken op al dat gepruts hier op aarde. Terwijl je ziel niet kan wachten tot ze zich kan wentelen in al het aardse, inclusief al dat gepruts. Je ego wil zich zuiveren in de hoop op bevrijding en een beter gevoel, je ziel wil lekker in de modder rollen, omdat ze weet dat jezelf in al je glorie manifesteren op aarde de enige weg omhoog is. Aan jou de taak die twee verlangens te verenigen en te volgen.

Verslaving als jouw modderpoel

Dus wat nu als jouw in de modder rollen de vorm van een obsessie of verslaving heeft aangenomen? Misschien is dat dan iets waar je je intens voor schaamt, iets wat je het liefst als een vlieg van je af wil slaan, verbeten van je wezen wilt schrobben, uit je leven wilt verbannen zodat de smet wordt opgeheven… 

Zie het dan eens zo: je verslaving is je passie, die zich abusievelijk richt op wat je geen vreugde brengt. Het is een vergissing, meer niet. Ga je met dezelfde intensiteit en passie op zoek naar wat werkelijk in je leeft, dan zul je ontdekken dat wat je zoekt steeds bij je was. Welke emotionele behoefte zie je in jezelf over het hoofd, zodat je hem in de buitenwereld probeert te bevredigen? Hoe kun je hier zelf zorg voor dragen en jezelf van binnenuit voeden?

Stap het verhaal van je ziel in

Pak je je ontwikkeling op deze manier bewust op, dan stap je uit je kleine egoverhaal zo het grote verhaal van je ziel binnen. Een transformatieproces dat niet lineair is, maar bestaat uit een aaneenschakeling van dood en wedergeboorte. Je oude patronen sterven af en een nieuwe manier van zijn wordt geboren. 

Steeds wordt er meer van wie je bent opgenomen in je identiteit. De uitnodiging in dit proces is om de delen van je ego die je niet dienen ten volle te zien en in liefde los te laten.

De Verslaafde, het Slachtoffer, de Pleaser... Je zal ze allemaal moeten aanschouwen om ze te helen. 

Zodra je ze in het licht van mededogen en begrip laat baden, kun je ze integreren in je persoonlijkheid. Hiervoor moet je ze werkelijk omarmen, want zo lang je bepaalde delen van jezelf als ‘slecht’ ziet, zul je ze ontkennen, waardoor ze steeds zichtbaarder worden en steeds meer macht over je uitoefenen. Om iets echt te kennen, moet je er één mee worden.

Ga je mee in dit proces van dood en wedergeboorte dan zul je merken dat je ziel steeds meer op de voorgrond treedt en je ego naar de achtergrond verdwijnt. Je vindt je ware bestemming in het leven, voorbij je patronen op weg naar jezelf. Dit steeds verder ontdekken van jezelf leidt tot een bezield leven: zodra je ziel je leven betreedt, voegt ze aan al het tastbare aardse ook het licht van vreugde, medeleven en vervulling toe.

Je bent menselijk en goddelijk tegelijkertijd en vindt betekenis in je leven. Niets van je leven is verloren tijd geweest, je staat niet op achterstand, het is niet te laat en je situatie is niet hopeloos. Er is altijd een weg vooruit en alles hierbij doet ertoe. Zie dit pad als je thuis en je zult altijd op je plek zijn. Je hoeft nergens naartoe, je hoeft alleen jezelf te zijn.